ขอขอบคุณที่เยี่ยมชม Nature.comเวอร์ชันเบราว์เซอร์ที่คุณใช้มีการสนับสนุน CSS อย่างจำกัดเพื่อประสบการณ์ที่ดีที่สุด เราขอแนะนำให้คุณใช้เบราว์เซอร์ที่อัปเดต (หรือปิดใช้งานโหมดความเข้ากันได้ใน Internet Explorer)ในระหว่างนี้ เพื่อให้มั่นใจว่าได้รับการสนับสนุนอย่างต่อเนื่อง เราจะเรนเดอร์ไซต์โดยไม่มีสไตล์และ JavaScript
การศึกษาด้านเมตาบอลิซึมในหนูส่วนใหญ่จะดำเนินการที่อุณหภูมิห้อง แม้ว่าภายใต้สภาวะเหล่านี้ หนูจะใช้พลังงานจำนวนมากเพื่อรักษาอุณหภูมิภายใน ซึ่งต่างจากมนุษย์ที่นี่ เราอธิบายน้ำหนักปกติและโรคอ้วนที่เกิดจากอาหาร (DIO) ในหนู C57BL/6J ที่เลี้ยงเชาเชาหรืออาหารที่มีไขมันสูง 45% ตามลำดับหนูถูกวางไว้เป็นเวลา 33 วันที่ 22, 25, 27.5 และ 30° C ในระบบแคลอรี่ทางอ้อมเราแสดงให้เห็นว่าค่าใช้จ่ายด้านพลังงานเพิ่มขึ้นเชิงเส้นจาก 30°C เป็น 22°C และสูงขึ้นประมาณ 30% ที่ 22°C ในเมาส์ทั้งสองรุ่นในหนูที่มีน้ำหนักปกติ การรับประทานอาหารจะขัดขวาง EEในทางกลับกัน หนู DIO ไม่ได้ลดการบริโภคอาหารเมื่อ EE ลดลงดังนั้น เมื่อสิ้นสุดการศึกษา หนูที่อุณหภูมิ 30°C จึงมีน้ำหนักตัว มวลไขมัน กลีเซอรอลและไตรกลีเซอไรด์ในพลาสมาสูงกว่าหนูที่อุณหภูมิ 22°Cความไม่สมดุลในหนู DIO อาจเกิดจากการรับประทานอาหารตามความพึงพอใจที่เพิ่มขึ้น
หนูเป็นรูปแบบสัตว์ที่ใช้กันมากที่สุดสำหรับการศึกษาสรีรวิทยาของมนุษย์และพยาธิสรีรวิทยา และมักเป็นสัตว์เริ่มต้นที่ใช้ในระยะแรกของการค้นพบและพัฒนายาอย่างไรก็ตาม หนูแตกต่างจากมนุษย์ในลักษณะทางสรีรวิทยาที่สำคัญหลายประการ และในขณะที่การปรับอัลโลเมตริกสามารถนำมาใช้ในการแปลงเป็นมนุษย์ได้ในระดับหนึ่ง ความแตกต่างอย่างมากระหว่างหนูกับมนุษย์นั้นอยู่ที่การควบคุมอุณหภูมิและสภาวะสมดุลของพลังงานสิ่งนี้แสดงให้เห็นถึงความไม่สอดคล้องขั้นพื้นฐานน้ำหนักเฉลี่ยของหนูตัวโตเต็มวัยน้อยกว่าน้ำหนักตัวของผู้ใหญ่อย่างน้อยพันเท่า (50 กรัม ต่อ 50 กิโลกรัม) และอัตราส่วนพื้นที่ผิวต่อมวลแตกต่างกันประมาณ 400 เท่า เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงทางเรขาคณิตแบบไม่เชิงเส้นที่อธิบายโดย Mee .สมการที่ 2 ผลก็คือ หนูสูญเสียความร้อนมากขึ้นเมื่อเทียบกับปริมาตรของพวกมัน ดังนั้นพวกมันจึงไวต่ออุณหภูมิมากกว่า มีแนวโน้มที่จะเกิดอุณหภูมิต่ำกว่าปกติ และมีอัตราการเผาผลาญพื้นฐานโดยเฉลี่ยสูงกว่ามนุษย์ถึงสิบเท่าที่อุณหภูมิห้องมาตรฐาน (~22°C) หนูจะต้องเพิ่มการใช้พลังงานทั้งหมด (EE) ประมาณ 30% เพื่อรักษาอุณหภูมิแกนกลางของร่างกายที่อุณหภูมิต่ำกว่า EE จะเพิ่มขึ้นอีกประมาณ 50% และ 100% ที่ 15 และ 7°C เมื่อเทียบกับ EE ที่อุณหภูมิ 22°Cดังนั้น สภาพที่อยู่อาศัยมาตรฐานทำให้เกิดการตอบสนองต่อความเครียดจากความเย็น ซึ่งอาจส่งผลต่อความสามารถในการถ่ายโอนผลลัพธ์ของเมาส์ไปยังมนุษย์ เนื่องจากมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในสังคมยุคใหม่ใช้เวลาส่วนใหญ่ในสภาวะที่มีอุณหภูมิเป็นกลาง (เนื่องจากอัตราส่วนพื้นที่พื้นผิวต่อปริมาตรที่ต่ำกว่าทำให้เราไวต่อ ในขณะที่เราสร้างโซนอุณหภูมิ (TNZ) รอบตัวเรา EE สูงกว่าอัตราการเผาผลาญพื้นฐาน) จะอยู่ในช่วง ~19 ถึง 30°C6 ในขณะที่หนูจะมีแถบความถี่ที่สูงกว่าและแคบกว่าซึ่งครอบคลุมเพียง 2–4°C7.8 อันที่จริงแล้ว สิ่งสำคัญนี้ แง่มุมนี้ได้รับความสนใจอย่างมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา4, 7,8,9,10,11,12 และมีการแนะนำว่า "ความแตกต่างของสายพันธุ์" บางอย่างสามารถบรรเทาลงได้ด้วยการเพิ่มอุณหภูมิเปลือก 9 อย่างไรก็ตาม ไม่มีความเห็นพ้องต้องกันเกี่ยวกับช่วงอุณหภูมิ ที่ก่อให้เกิดอุณหภูมิเป็นกลางในหนูดังนั้น ไม่ว่าอุณหภูมิวิกฤตที่ต่ำกว่าในช่วงเทอร์โมนิวทรัลในหนูขาเดียวจะอยู่ใกล้ 25°C หรือใกล้ 30°C4, 7, 8, 10, 12 ยังคงเป็นที่ถกเถียงกันอยู่EE และพารามิเตอร์การเผาผลาญอื่นๆ ถูกจำกัดไว้ที่ชั่วโมงต่อวัน ดังนั้นขอบเขตที่การสัมผัสกับอุณหภูมิที่แตกต่างกันเป็นเวลานานอาจส่งผลต่อพารามิเตอร์การเผาผลาญ เช่น น้ำหนักตัว จึงไม่ชัดเจนการบริโภค การใช้สารตั้งต้น ความทนทานต่อกลูโคส ความเข้มข้นของไขมันและกลูโคสในพลาสมา และฮอร์โมนควบคุมความอยากอาหารนอกจากนี้ จำเป็นต้องมีการวิจัยเพิ่มเติมเพื่อยืนยันว่าอาหารอาจส่งผลต่อพารามิเตอร์เหล่านี้มากน้อยเพียงใด (หนู DIO ที่รับประทานอาหารที่มีไขมันสูงอาจมุ่งเน้นไปที่การรับประทานอาหารที่เน้นความสุข (hedonic) มากกว่า)เพื่อให้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับหัวข้อนี้ เราได้ตรวจสอบผลกระทบของอุณหภูมิการเลี้ยงต่อพารามิเตอร์การเผาผลาญที่กล่าวมาข้างต้นในหนูตัวเต็มวัยที่มีน้ำหนักปกติและหนูตัวผู้ที่เป็นโรคอ้วน (DIO) ที่เกิดจากอาหารด้วยอาหารที่มีไขมันสูง 45%หนูเมาส์ถูกเก็บไว้ที่ 22, 25, 27.5 หรือ 30°C เป็นเวลาอย่างน้อยสามสัปดาห์อุณหภูมิที่ต่ำกว่า 22°C ยังไม่ได้รับการศึกษา เนื่องจากโรงเรือนสัตว์มาตรฐานมักจะต่ำกว่าอุณหภูมิห้องเราพบว่าหนู DIO ที่มีน้ำหนักปกติและเป็นวงกลมเดี่ยวตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงอุณหภูมิของกรงในทำนองเดียวกันกับ EE และโดยไม่คำนึงถึงสภาพของกรง (มีหรือไม่มีวัสดุที่พักพิง/รัง)อย่างไรก็ตาม แม้ว่าหนูที่มีน้ำหนักปกติจะปรับการบริโภคอาหารตาม EE แต่การบริโภคอาหารของหนู DIO ส่วนใหญ่ไม่ขึ้นอยู่กับ EE ส่งผลให้หนูมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นจากข้อมูลน้ำหนักตัว ความเข้มข้นของไขมันและคีโตนในพลาสมาแสดงให้เห็นว่าหนู DIO ที่อุณหภูมิ 30°C มีสมดุลพลังงานเชิงบวกมากกว่าหนูที่อุณหภูมิ 22°Cสาเหตุเบื้องหลังของความแตกต่างในความสมดุลของการบริโภคพลังงานและ EE ระหว่างน้ำหนักปกติกับหนู DIO จำเป็นต้องมีการศึกษาเพิ่มเติม แต่อาจเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงทางพยาธิสรีรวิทยาในหนู DIO และผลของการอดอาหารตามความสุขอันเป็นผลมาจากการรับประทานอาหารที่เป็นโรคอ้วน
EE เพิ่มขึ้นเชิงเส้นจาก 30 ถึง 22°C และสูงขึ้นประมาณ 30% ที่ 22°C เมื่อเปรียบเทียบกับ 30°C (รูปที่ 1a,b)อัตราการแลกเปลี่ยนทางเดินหายใจ (RER) ไม่ขึ้นอยู่กับอุณหภูมิ (รูปที่ 1c, d)การบริโภคอาหารสอดคล้องกับการเปลี่ยนแปลงของ EE และเพิ่มขึ้นตามอุณหภูมิที่ลดลง (สูงขึ้นประมาณ 30% ที่ 22°C เมื่อเทียบกับ 30°C (รูปที่ 1e,f) ปริมาณน้ำ ปริมาณและระดับกิจกรรมไม่ได้ขึ้นอยู่กับอุณหภูมิ (รูปที่. 1ก. -ถึง)
หนูตัวผู้ (C57BL/6J, อายุ 20 สัปดาห์, ที่อยู่อาศัยแต่ละตัว, n=7) ถูกเลี้ยงไว้ในกรงเมตาบอลิซึมที่อุณหภูมิ 22° C เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ก่อนเริ่มการศึกษาสองวันหลังจากการรวบรวมข้อมูลพื้นหลัง อุณหภูมิเพิ่มขึ้นทีละ 2°C เวลา 06:00 น. ต่อวัน (เริ่มระยะแสง)ข้อมูลถูกนำเสนอเป็นค่าเฉลี่ย ± ค่าคลาดเคลื่อนมาตรฐานของค่าเฉลี่ย และระยะมืด (18:00–06:00 น.) จะแสดงด้วยกล่องสีเทาa ค่าใช้จ่ายด้านพลังงาน (kcal/h), b ค่าใช้จ่ายด้านพลังงานทั้งหมดที่อุณหภูมิต่างๆ (kcal/24 h), c อัตราการแลกเปลี่ยนทางการหายใจ (VCO2/VO2: 0.7–1.0), d ค่าเฉลี่ย RER ในระยะแสงและความมืด (VCO2 /VO2) (ค่าศูนย์ถูกกำหนดเป็น 0.7)e ปริมาณอาหารสะสม (ก.), f ปริมาณอาหารทั้งหมด 24 ชม., ปริมาณน้ำทั้งหมด 24 ชม. (มล.), ปริมาณน้ำทั้งหมด 24 ชม., i ระดับกิจกรรมสะสม (ม.) และ j ระดับกิจกรรมทั้งหมด (ม./24 ชม.)-หนูเมาส์ถูกเก็บไว้ที่อุณหภูมิที่ระบุไว้เป็นเวลา 48 ชั่วโมงข้อมูลที่แสดงสำหรับ 24, 26, 28 และ 30°C อ้างอิงถึง 24 ชั่วโมงสุดท้ายของแต่ละรอบหนูยังคงได้รับอาหารตลอดการศึกษานัยสำคัญทางสถิติได้รับการทดสอบโดยการวัดความแปรปรวนแบบทางเดียวซ้ำๆ ตามด้วยการทดสอบเปรียบเทียบแบบพหุคูณของ Tukeyเครื่องหมายดอกจันบ่งบอกถึงนัยสำคัญสำหรับค่าเริ่มต้นที่ 22°C ส่วนแรเงาบ่งบอกถึงนัยสำคัญระหว่างกลุ่มอื่นๆ ตามที่ระบุไว้ *P < 0.05, **P < 0.01, **P < 0.001, ****P < 0.0001 *P < 0.05, **P < 0.01, **P < 0.001, ****P < 0.0001 *P <0,05, **P <0,01, **P <0,001, ****P <0,0001 *P<0.05, **P<0.01, **P<0.001, ****P<0.0001 *P < 0.05，**P < 0.01，**P < 0.001，****P < 0.0001。 *P < 0.05，**P < 0.01，**P < 0.001，****P < 0.0001。 *P <0,05, **P <0,01, **P <0,001, ****P <0,0001 *P<0.05, **P<0.01, **P<0.001, ****P<0.0001คำนวณค่าเฉลี่ยตลอดระยะเวลาการทดลอง (0-192 ชั่วโมง)n = 7.
เช่นเดียวกับในกรณีของหนูน้ำหนักปกติ EE จะเพิ่มขึ้นเชิงเส้นตามอุณหภูมิที่ลดลง และในกรณีนี้ EE ก็สูงขึ้นประมาณ 30% ที่ 22°C เมื่อเทียบกับ 30°C (รูปที่ 2a,b)RER ไม่เปลี่ยนแปลงที่อุณหภูมิต่างกัน (รูปที่ 2c, d)ตรงกันข้ามกับหนูที่มีน้ำหนักปกติ การรับประทานอาหารไม่สอดคล้องกับ EE ตามฟังก์ชันของอุณหภูมิห้องปริมาณอาหาร ปริมาณน้ำ และระดับกิจกรรมไม่ขึ้นอยู่กับอุณหภูมิ (รูปที่ 2e–j)
ตัวผู้ (C57BL/6J, 20 สัปดาห์) หนูเมาส์ DIO ถูกเลี้ยงทีละตัวในกรงเมตาบอลิซึมที่อุณหภูมิ 22° C เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ก่อนเริ่มการศึกษาหนูสามารถใช้ HFD ได้สูงสุด 45%หลังจากเคยชินกับสภาพเป็นเวลาสองวัน ข้อมูลพื้นฐานถูกเก็บรวบรวมต่อมาอุณหภูมิก็สูงขึ้นทีละ 2°C วันเว้นวัน เวลา 06:00 น. (เริ่มระยะแสง)ข้อมูลถูกนำเสนอเป็นค่าเฉลี่ย ± ค่าคลาดเคลื่อนมาตรฐานของค่าเฉลี่ย และระยะมืด (18:00–06:00 น.) จะแสดงด้วยกล่องสีเทาa ค่าใช้จ่ายด้านพลังงาน (kcal/h), b ค่าใช้จ่ายด้านพลังงานทั้งหมดที่อุณหภูมิต่างๆ (kcal/24 h), c อัตราการแลกเปลี่ยนทางการหายใจ (VCO2/VO2: 0.7–1.0), d ค่าเฉลี่ย RER ในระยะแสงและความมืด (VCO2 /VO2) (ค่าศูนย์ถูกกำหนดเป็น 0.7)e ปริมาณอาหารสะสม (ก.), f ปริมาณอาหารทั้งหมด 24 ชม., ปริมาณน้ำทั้งหมด 24 ชม. (มล.), ปริมาณน้ำทั้งหมด 24 ชม., i ระดับกิจกรรมสะสม (ม.) และ j ระดับกิจกรรมทั้งหมด (ม./24 ชม.)-หนูเมาส์ถูกเก็บไว้ที่อุณหภูมิที่ระบุไว้เป็นเวลา 48 ชั่วโมงข้อมูลที่แสดงสำหรับ 24, 26, 28 และ 30°C อ้างอิงถึง 24 ชั่วโมงสุดท้ายของแต่ละรอบหนูเมาส์ถูกคงไว้ที่ 45% HFD จนกระทั่งสิ้นสุดการศึกษานัยสำคัญทางสถิติได้รับการทดสอบโดยการวัดความแปรปรวนแบบทางเดียวซ้ำๆ ตามด้วยการทดสอบเปรียบเทียบแบบพหุคูณของ Tukeyเครื่องหมายดอกจันบ่งบอกถึงนัยสำคัญสำหรับค่าเริ่มต้นที่ 22°C ส่วนแรเงาบ่งบอกถึงนัยสำคัญระหว่างกลุ่มอื่นๆ ตามที่ระบุไว้ *P < 0.05, ***P < 0.001, ****P < 0.0001 *P < 0.05, ***P < 0.001, ****P < 0.0001 *Р<0,05, ***Р<0,001, ****Р<0,0001. *P<0.05, ***P<0.001, ****P<0.0001 *พี < 0.05，***พี < 0.001，****พี < 0.0001。 *พี < 0.05，***พี < 0.001，****พี < 0.0001。 *Р<0,05, ***Р<0,001, ****Р<0,0001. *P<0.05, ***P<0.001, ****P<0.0001คำนวณค่าเฉลี่ยตลอดระยะเวลาการทดลอง (0-192 ชั่วโมง)n = 7.
ในการทดลองอีกชุดหนึ่ง เราได้ตรวจสอบผลกระทบของอุณหภูมิโดยรอบต่อพารามิเตอร์เดียวกัน แต่คราวนี้ระหว่างกลุ่มของหนูที่ถูกเก็บไว้ที่อุณหภูมิที่กำหนดตลอดเวลาหนูถูกแบ่งออกเป็นสี่กลุ่มเพื่อลดการเปลี่ยนแปลงทางสถิติในค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานของน้ำหนักตัว ไขมัน และน้ำหนักตัวปกติ (รูปที่ 3a – c)หลังจากปรับสภาพให้ชินกับสภาพเป็นเวลา 7 วัน จะมีการบันทึก EE 4.5 วันEE ได้รับผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญจากอุณหภูมิแวดล้อมทั้งในช่วงเวลากลางวันและกลางคืน (รูปที่ 3d) และเพิ่มขึ้นเชิงเส้นเมื่ออุณหภูมิลดลงจาก 27.5°C เป็น 22°C (รูปที่ 3e)เมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่มอื่น RER ของกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 25°C ค่อนข้างลดลง และไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่มที่เหลือ (รูปที่ 3f,g)การบริโภคอาหารขนานกับรูปแบบ EE เพิ่มขึ้นประมาณ 30% ที่ 22°C เทียบกับ 30°C (รูปที่ 3 ชม. i)ปริมาณการใช้น้ำและระดับกิจกรรมไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญระหว่างกลุ่ม (รูปที่ 3j,k)การสัมผัสกับอุณหภูมิที่แตกต่างกันนานถึง 33 วันไม่ได้ทำให้เกิดความแตกต่างในด้านน้ำหนักตัว มวลไขมัน และมวลไขมันระหว่างกลุ่ม (รูปที่ 3n-s) แต่ส่งผลให้มวลร่างกายไร้ไขมันลดลงประมาณ 15% เมื่อเทียบกับ คะแนนที่รายงานด้วยตนเอง (รูปที่ 3n-s)3b, r, c)) และมวลไขมันเพิ่มขึ้นมากกว่า 2 เท่า (จาก ~ 1 g เป็น 2–3 g, รูปที่ 3c, t, c)ขออภัย ตู้ที่มีอุณหภูมิ 30°C มีข้อผิดพลาดในการสอบเทียบ และไม่สามารถให้ข้อมูล EE และ RER ที่แม่นยำได้
- น้ำหนักตัว (a) มวลไร้ไขมัน (b) และมวลไขมัน (c) หลังจาก 8 วัน (หนึ่งวันก่อนถ่ายโอนไปยังระบบ SABLE)d การใช้พลังงาน (กิโลแคลอรี/ชม.)e การใช้พลังงานเฉลี่ย (0–108 ชั่วโมง) ที่อุณหภูมิต่างๆ (kcal/24 ชั่วโมง)f อัตราการแลกเปลี่ยนทางการหายใจ (RER) (VCO2/VO2)g ค่าเฉลี่ย RER (VCO2/VO2)ชั่วโมง ปริมาณอาหารทั้งหมด (กรัม)ฉันหมายถึงการบริโภคอาหาร (กรัม/24 ชั่วโมง)j ปริมาณการใช้น้ำทั้งหมด (มล.)k ปริมาณการใช้น้ำโดยเฉลี่ย (มล./24 ชม.)l ระดับกิจกรรมสะสม (ม.)ม. ระดับกิจกรรมเฉลี่ย (ม./24 ชม.)น้ำหนักตัวในวันที่ 18 น้ำหนักตัวเปลี่ยนแปลง (ตั้งแต่วันที่ -8 ถึงวันที่ 18) มวลไม่มีไขมันในวันที่ 18 มวลไม่มีไขมันเปลี่ยนแปลง (ตั้งแต่วันที่ -8 ถึงวันที่ 18) มวลไขมันในวันที่ 18 และการเปลี่ยนแปลงมวลไขมัน (จาก -8 เป็น 18 วัน)นัยสำคัญทางสถิติของการวัดซ้ำได้รับการทดสอบโดย Oneway-ANOVA ตามด้วยการทดสอบเปรียบเทียบพหุคูณของ Tukey *P < 0.05, **P < 0.01, ***P < 0.001, ****P < 0.0001 *P < 0.05, **P < 0.01, ***P < 0.001, ****P < 0.0001 *P <0,05, **P <0,01, ***P <0,001, ****P <0,0001 *P<0.05, **P<0.01, ***P<0.001, ****P<0.0001 *P < 0.05，**P < 0.01，***P < 0.001，****P < 0.0001。 *P < 0.05，**P < 0.01，***P < 0.001，****P < 0.0001。 *P <0,05, **P <0,01, ***P <0,001, ****P <0,0001 *P<0.05, **P<0.01, ***P<0.001, ****P<0.0001ข้อมูลจะแสดงเป็นค่าเฉลี่ย + ค่าคลาดเคลื่อนมาตรฐานของค่าเฉลี่ย ระยะมืด (18:00-06:00 น.) จะแสดงด้วยกล่องสีเทาจุดบนฮิสโตแกรมแสดงถึงหนูแต่ละตัวคำนวณค่าเฉลี่ยตลอดระยะเวลาการทดลอง (0-108 ชั่วโมง)n = 7.
หนูถูกจับคู่โดยน้ำหนักตัว มวลไร้ไขมัน และมวลไขมันที่เส้นฐาน (รูปที่ 4a–c) และคงไว้ที่ 22, 25, 27.5 และ 30°C ในการศึกษากับหนูที่มีน้ำหนักปกติ-เมื่อเปรียบเทียบกลุ่มของหนู ความสัมพันธ์ระหว่าง EE และอุณหภูมิแสดงความสัมพันธ์เชิงเส้นที่คล้ายกันกับอุณหภูมิในช่วงเวลาหนึ่งในหนูตัวเดียวกันดังนั้น หนูที่ถูกเก็บไว้ที่อุณหภูมิ 22°C ใช้พลังงานมากกว่าประมาณ 30% มากกว่าหนูที่ถูกเก็บไว้ที่อุณหภูมิ 30°C (รูปที่ 4d, e)เมื่อศึกษาผลกระทบในสัตว์ อุณหภูมิไม่ได้ส่งผลต่อ RER เสมอไป (รูปที่ 4f,g)การบริโภคอาหาร ปริมาณน้ำ และกิจกรรมไม่ได้รับผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญจากอุณหภูมิ (รูปที่ 4 ชม.–ม.)หลังจากการเลี้ยง 33 วัน หนูเมาส์ที่อุณหภูมิ 30°C มีน้ำหนักตัวสูงกว่าหนูเมาส์ที่อุณหภูมิ 22°C อย่างมีนัยสำคัญ (รูปที่ 4n)เมื่อเปรียบเทียบกับจุดพื้นฐานที่เกี่ยวข้อง หนูที่เลี้ยงที่อุณหภูมิ 30°C มีน้ำหนักตัวสูงกว่าหนูที่เลี้ยงที่อุณหภูมิ 22°C อย่างมีนัยสำคัญ (ค่าเฉลี่ย ± ข้อผิดพลาดมาตรฐานของค่าเฉลี่ย: รูปที่ 4o)การเพิ่มของน้ำหนักที่ค่อนข้างสูงขึ้นนั้นเกิดจากการเพิ่มมวลไขมัน (รูปที่ 4p, q) มากกว่าการเพิ่มขึ้นของมวลไร้ไขมัน (รูปที่ 4r, s)สอดคล้องกับค่า EE ที่ต่ำกว่าที่ 30°C การแสดงออกของยีน BAT หลายตัวที่เพิ่มฟังก์ชัน/กิจกรรม BAT ลดลงที่ 30°C เมื่อเทียบกับ 22°C: Adra1a, Adrb3 และ Prdm16ยีนสำคัญอื่น ๆ ที่เพิ่มฟังก์ชัน / กิจกรรม BAT ไม่ได้รับผลกระทบ: Sema3a (การควบคุมการเจริญเติบโตของเซลล์ประสาท), Tfam (การสร้างไบโอไมโตคอนเดรีย), Adrb1, Adra2a, Pck1 (gluconeogenesis) และ Cpt1aน่าแปลกที่ Ucp1 และ Vegf-a ที่เกี่ยวข้องกับการออกฤทธิ์ของความร้อนที่เพิ่มขึ้น ไม่ได้ลดลงในกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 30°Cในความเป็นจริง ระดับ Ucp1 ในหนูสามตัวสูงกว่าในกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 22°C และ Vegf-a และ Adrb2 ก็สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 22 °C หนูที่อุณหภูมิ 25 °C และ 27.5 °C ไม่มีการเปลี่ยนแปลง (รูปที่ 1 เพิ่มเติม)
- น้ำหนักตัว (a) มวลไร้ไขมัน (b) และมวลไขมัน (c) หลังจาก 9 วัน (หนึ่งวันก่อนถ่ายโอนไปยังระบบ SABLE)d การใช้พลังงาน (EE, kcal/h)e การใช้พลังงานเฉลี่ย (0–96 ชั่วโมง) ที่อุณหภูมิต่างๆ (kcal/24 ชั่วโมง)อัตราการแลกเปลี่ยนทางการหายใจ (RER, VCO2/VO2)g ค่าเฉลี่ย RER (VCO2/VO2)ชั่วโมง ปริมาณอาหารทั้งหมด (กรัม)ฉันหมายถึงการบริโภคอาหาร (กรัม/24 ชั่วโมง)j ปริมาณการใช้น้ำทั้งหมด (มล.)k ปริมาณการใช้น้ำโดยเฉลี่ย (มล./24 ชม.)l ระดับกิจกรรมสะสม (ม.)ม. ระดับกิจกรรมเฉลี่ย (ม./24 ชม.)n น้ำหนักตัว ณ วันที่ 23 (กรัม) o การเปลี่ยนแปลงของน้ำหนักตัว p มวลน้อย q การเปลี่ยนแปลงของมวลไร้มัน (กรัม) ณ วันที่ 23 เทียบกับวันที่ 9 การเปลี่ยนแปลงของมวลไขมัน (กรัม) ที่ 23 วัน ไขมัน มวล (g) เปรียบเทียบกับวันที่ 8, วันที่ 23 เปรียบเทียบกับวันที่ -8นัยสำคัญทางสถิติของการวัดซ้ำได้รับการทดสอบโดย Oneway-ANOVA ตามด้วยการทดสอบเปรียบเทียบพหุคูณของ Tukey *P < 0.05, ***P < 0.001, ****P < 0.0001 *P < 0.05, ***P < 0.001, ****P < 0.0001 *Р<0,05, ***Р<0,001, ****Р<0,0001. *P<0.05, ***P<0.001, ****P<0.0001 *พี < 0.05，***พี < 0.001，****พี < 0.0001。 *พี < 0.05，***พี < 0.001，****พี < 0.0001。 *Р<0,05, ***Р<0,001, ****Р<0,0001. *P<0.05, ***P<0.001, ****P<0.0001ข้อมูลจะแสดงเป็นค่าเฉลี่ย + ค่าคลาดเคลื่อนมาตรฐานของค่าเฉลี่ย ระยะมืด (18:00-06:00 น.) จะแสดงด้วยกล่องสีเทาจุดบนฮิสโตแกรมแสดงถึงหนูแต่ละตัวค่าเฉลี่ยถูกคำนวณตลอดระยะเวลาการทดลอง (0-96 ชั่วโมง)n = 7.
เช่นเดียวกับมนุษย์ หนูมักสร้างสภาพแวดล้อมจุลภาคเพื่อลดการสูญเสียความร้อนสู่สิ่งแวดล้อมในการหาปริมาณความสำคัญของสภาพแวดล้อมนี้สำหรับ EE เราได้ประเมิน EE ที่ 22, 25, 27.5 และ 30°C โดยมีหรือไม่มีแผ่นหนังและวัสดุทำรังที่อุณหภูมิ 22°C การเพิ่มสกินมาตรฐานจะช่วยลด EE ลงประมาณ 4%การเติมวัสดุทำรังในภายหลังทำให้ EE ลดลง 3–4% (รูปที่ 5a, b)ไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่มีนัยสำคัญใน RER การรับประทานอาหาร ปริมาณน้ำ หรือระดับกิจกรรมที่ถูกสังเกตด้วยการเพิ่มบ้านหรือผิวหนัง + เครื่องนอน (รูปที่ 5i–p)การเติมผิวหนังและวัสดุทำรังยังช่วยลด EE อย่างมีนัยสำคัญที่ 25 และ 30°C แต่การตอบสนองในเชิงปริมาณน้อยกว่าที่ 27.5°C ไม่พบความแตกต่างโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการทดลองเหล่านี้ EE ลดลงเมื่ออุณหภูมิเพิ่มขึ้น ในกรณีนี้ ต่ำกว่า EE ประมาณ 57% ที่ 30°C เทียบกับ 22°C (รูปที่ 5c-h)การวิเคราะห์แบบเดียวกันนี้ดำเนินการเฉพาะในช่วงแสงเท่านั้น โดยที่ EE นั้นใกล้กับอัตราการเผาผลาญพื้นฐานมากขึ้น เนื่องจากในกรณีนี้หนูส่วนใหญ่จะพักอยู่ในผิวหนัง ส่งผลให้มีขนาดเอฟเฟกต์ที่เทียบเคียงได้ที่อุณหภูมิต่างกัน (รูปที่ 2a – h เสริม) .
ข้อมูลสำหรับหนูจากวัสดุที่พักพิงและรัง (สีน้ำเงินเข้ม) บ้าน แต่ไม่มีวัสดุทำรัง (สีฟ้าอ่อน) และวัสดุบ้านและรัง (สีส้ม)การใช้พลังงาน (EE, kcal/h) สำหรับห้อง a, c, e และ g ที่ 22, 25, 27.5 และ 30 °C, b, d, f และ h หมายถึง EE (kcal/h)ip ข้อมูลของหนูทดลองที่อุณหภูมิ 22°C: i อัตราการหายใจ (RER, VCO2/VO2), j หมายถึง RER (VCO2/VO2), k ปริมาณอาหารที่รับประทานสะสม (กรัม), l ปริมาณอาหารโดยเฉลี่ย (กรัม/24 ชั่วโมง), m ปริมาณน้ำทั้งหมด (มล.) n ปริมาณน้ำเฉลี่ย AUC (มล./24 ชม.) o กิจกรรมทั้งหมด (ม.) p ระดับกิจกรรมเฉลี่ย (ม./24 ชม.)ข้อมูลจะแสดงเป็นค่าเฉลี่ย + ค่าคลาดเคลื่อนมาตรฐานของค่าเฉลี่ย ระยะมืด (18:00-06:00 น.) จะแสดงด้วยกล่องสีเทาจุดบนฮิสโตแกรมแสดงถึงหนูแต่ละตัวนัยสำคัญทางสถิติของการวัดซ้ำได้รับการทดสอบโดย Oneway-ANOVA ตามด้วยการทดสอบเปรียบเทียบพหุคูณของ Tukey *พี < 0.05, **พี < 0.01 *พี < 0.05, **พี < 0.01 *Р<0,05, **Р<0,01. *ป<0.05, **ป<0.01 *พี < 0.05，**พี < 0.01。 *พี < 0.05，**พี < 0.01。 *Р<0,05, **Р<0,01. *ป<0.05, **ป<0.01คำนวณค่าเฉลี่ยตลอดระยะเวลาการทดลอง (0-72 ชั่วโมง)n = 7.
ในหนูที่มีน้ำหนักปกติ (อดอาหาร 2-3 ชั่วโมง) การเลี้ยงที่อุณหภูมิต่างกันไม่ส่งผลให้เกิดความแตกต่างที่มีนัยสำคัญในความเข้มข้นในพลาสมาของ TG, 3-HB, โคเลสเตอรอล, ALT และ AST แต่ HDL เป็นฟังก์ชันของอุณหภูมิรูปที่ 6a-e)ความเข้มข้นในพลาสมาของการอดอาหารของเลปติน, อินซูลิน, C-เปปไทด์ และกลูคากอนก็ไม่แตกต่างกันระหว่างกลุ่ม (รูปที่ 6g – j)ในวันที่ทดสอบความทนทานต่อกลูโคส (หลังจาก 31 วันที่อุณหภูมิต่างกัน) ระดับน้ำตาลในเลือดพื้นฐาน (อดอาหาร 5-6 ชั่วโมง) อยู่ที่ประมาณ 6.5 มิลลิโมลาร์ โดยไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่ม การบริหารกลูโคสในช่องปากทำให้ความเข้มข้นของกลูโคสในเลือดเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในทุกกลุ่ม แต่ทั้งความเข้มข้นสูงสุดและพื้นที่ที่เพิ่มขึ้นภายใต้เส้นโค้ง (iAUCs) (15–120 นาที) นั้นต่ำกว่าในกลุ่มหนูที่อยู่ที่อุณหภูมิ 30 ° C (จุดเวลาส่วนบุคคล: P < 0.05–P <0.0001, รูปที่ 6k, l) เมื่อเปรียบเทียบกับหนูที่อุณหภูมิ 22, 25 และ 27.5 °C (ซึ่งไม่แตกต่างกัน) การบริหารกลูโคสในช่องปากทำให้ความเข้มข้นของกลูโคสในเลือดเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในทุกกลุ่ม แต่ทั้งความเข้มข้นสูงสุดและพื้นที่ที่เพิ่มขึ้นภายใต้เส้นโค้ง (iAUCs) (15–120 นาที) นั้นต่ำกว่าในกลุ่มหนูที่อยู่ที่อุณหภูมิ 30 ° C (จุดเวลาส่วนบุคคล: P < 0.05–P <0.0001, รูปที่ 6k, l) เมื่อเปรียบเทียบกับหนูที่อุณหภูมิ 22, 25 และ 27.5 °C (ซึ่งไม่แตกต่างกัน) пероралноеведе; акиощадриращенияодкривыми (IAUC) (15–120 мин) P < 0,05–P < 0,0001, рис. 6k, l) по сравнению с мышами, содержащимися при 22, 25 и 27.5 ° C (которые не различались между собой). การบริหารกลูโคสในช่องปากทำให้ความเข้มข้นของกลูโคสในเลือดเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในทุกกลุ่ม แต่ทั้งความเข้มข้นสูงสุดและพื้นที่ที่เพิ่มขึ้นภายใต้เส้นโค้ง (iAUC) (15–120 นาที) นั้นต่ำกว่าในกลุ่มหนู 30 ° C (จุดเวลาแยก: P < 0.05– P < 0.0001, รูปที่ 6k, l) เมื่อเปรียบเทียบกับหนูที่เก็บที่อุณหภูมิ 22, 25 และ 27.5 °C (ซึ่งไม่แตกต่างกัน)口服葡萄糖的给药显着增加了所有组的血糖浓度，但在30 °C 饲养的小鼠组中，峰值浓度和曲线下增加的积(iAUC) (15-120 分钟) 均较低（各个时间点：P < 0.05–P < 0.0001，彼此之间没有差异）相比。口服 葡萄糖 的 给 药 显着 了 所有组 的 血糖 浓度 但 在 在 30 ° C 饲养 小鼠组 中 , 浓度 和 曲线 下 增加 เลดี้积 เลดี้积 (IAUC) (15-120 分钟) 均 较 低 各 个 点 点 点点 点：P < 0.05–P < 0.0001，彼此之间没有差异）相比。การบริหารกลูโคสในช่องปากทำให้ความเข้มข้นของกลูโคสในเลือดเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในทุกกลุ่ม แต่ทั้งความเข้มข้นสูงสุดและพื้นที่ใต้เส้นโค้ง (iAUC) (15–120 นาที) นั้นต่ำกว่าในกลุ่มหนูที่เลี้ยงด้วยอุณหภูมิ 30°C (จุดเวลาทั้งหมด): P < 0,05–P < 0,0001, рис. : P < 0.05–P < 0.0001, รูปที่.6l, l) เมื่อเปรียบเทียบกับหนูที่ถูกเก็บไว้ที่ 22, 25 และ 27.5°C (ไม่แตกต่างกัน)
ความเข้มข้นในพลาสมาของ TG, 3-HB, โคเลสเตอรอล, HDL, ALT, AST, FFA, กลีเซอรอล, เลปติน, อินซูลิน, ซี-เปปไทด์ และกลูคากอนจะแสดงในหนู DIO(al) เพศผู้ที่โตเต็มวัยหลังจาก 33 วันของการให้อาหารที่อุณหภูมิที่ระบุ .หนูไม่ได้รับการให้อาหาร 2-3 ชั่วโมงก่อนการเก็บตัวอย่างเลือดข้อยกเว้นคือการทดสอบความทนทานต่อกลูโคสแบบรับประทาน ซึ่งดำเนินการสองวันก่อนสิ้นสุดการศึกษากับหนูที่อดอาหารเป็นเวลา 5-6 ชั่วโมง และเก็บไว้ที่อุณหภูมิที่เหมาะสมเป็นเวลา 31 วันหนูถูกทดสอบด้วยน้ำหนักตัว 2 กรัม/กิโลกรัมพื้นที่ใต้ข้อมูลเส้นโค้ง (L) จะแสดงเป็นข้อมูลส่วนเพิ่ม (iAUC)ข้อมูลแสดงเป็นค่าเฉลี่ย ± SEMจุดแสดงถึงแต่ละตัวอย่าง *P < 0.05, **P < 0.01, **P < 0.001, ****P < 0.0001, n = 7 *P < 0.05, **P < 0.01, **P < 0.001, ****P < 0.0001, n = 7 *P <0,05, **P <0,01, **P <0,001, ****P <0,0001, n = 7 *P<0.05, **P<0.01, **P<0.001, ****P<0.0001, n=7 *P < 0.05，**P < 0.01，**P < 0.001，****P < 0.0001，n = 7。 *P < 0.05，**P < 0.01，**P < 0.001，****P < 0.0001，n = 7。 *P <0,05, **P <0,01, **P <0,001, ****P <0,0001, n = 7 *P<0.05, **P<0.01, **P<0.001, ****P<0.0001, n=7
ในหนู DIO (อดอาหารเป็นเวลา 2-3 ชั่วโมงเช่นกัน) ความเข้มข้นของคอเลสเตอรอลในพลาสมา, HDL, ALT, AST และ FFA ไม่แตกต่างกันระหว่างกลุ่มทั้ง TG และกลีเซอรอลเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 30°C เมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 22°C (รูปที่ 7a–h)ในทางตรงกันข้าม 3-GB ลดลงประมาณ 25% ที่ 30°C เทียบกับ 22°C (รูปที่ 7b)ดังนั้น แม้ว่าหนูที่ถูกคงไว้ที่ 22°C จะมีสมดุลพลังงานเชิงบวกโดยรวม ตามที่แนะนำโดยน้ำหนักที่เพิ่มขึ้น ความแตกต่างในความเข้มข้นในพลาสมาของ TG, กลีเซอรอล และ 3-HB แนะนำว่าหนูที่อุณหภูมิ 22°C เมื่อสุ่มตัวอย่างน้อยกว่าที่ 22° ค.องศาเซลเซียสหนูที่เลี้ยงที่อุณหภูมิ 30 °C อยู่ในสภาวะเชิงลบที่ค่อนข้างมีพลังมากกว่าสอดคล้องกับสิ่งนี้ ความเข้มข้นของตับของกลีเซอรอลและ TG ที่สกัดได้ แต่ไม่ใช่ไกลโคเจนและโคเลสเตอรอลจะสูงกว่าในกลุ่ม 30 ° C (รูปที่ 3a-d เสริม)เพื่อตรวจสอบว่าความแตกต่างที่ขึ้นกับอุณหภูมิของการสลายไขมัน (วัดโดยพลาสมา TG และกลีเซอรอล) เป็นผลมาจากการเปลี่ยนแปลงภายในของไขมันในท่อน้ำอสุจิหรือไขมันที่ขาหนีบหรือไม่ เราได้แยกเนื้อเยื่อไขมันออกจากร้านค้าเหล่านี้เมื่อสิ้นสุดการศึกษาและวัดปริมาณกรดไขมันอิสระ เช่น วิฟและปล่อยกลีเซอรอลออกมาในกลุ่มทดลองทั้งหมด ตัวอย่างเนื้อเยื่อไขมันจากคลังเก็บน้ำอสุจิและขาหนีบแสดงให้เห็นว่าการผลิตกลีเซอรอลและ FFA เพิ่มขึ้นอย่างน้อยสองเท่าเพื่อตอบสนองต่อการกระตุ้นไอโซโพรเทอเรนอล (รูปที่ 4a เสริม)อย่างไรก็ตาม ไม่พบผลกระทบของอุณหภูมิเปลือกต่อการสลายไขมันพื้นฐานหรือกระตุ้นไอโซโปรตีนสอดคล้องกับน้ำหนักตัวและมวลไขมันที่สูงขึ้น ระดับเลปตินในพลาสมาในกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 30°C สูงกว่าในกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 22°C อย่างมีนัยสำคัญ (รูปที่ 7i)ในทางตรงกันข้าม ระดับอินซูลินและ C-เปปไทด์ในพลาสมาไม่แตกต่างกันระหว่างกลุ่มอุณหภูมิ (รูปที่ 7k, k) แต่พลาสมากลูคากอนแสดงการขึ้นอยู่กับอุณหภูมิ แต่ในกรณีนี้ เกือบ 22°C ในกลุ่มตรงข้ามมีการเปรียบเทียบสองครั้ง ถึง 30°Cจาก.กลุ่ม C (รูปที่ 7l)FGF21 ไม่แตกต่างกันระหว่างกลุ่มอุณหภูมิที่แตกต่างกัน (รูปที่ 7 ม.)ในวันที่ OGTT ระดับน้ำตาลในเลือดพื้นฐานอยู่ที่ประมาณ 10 มิลลิโมลาร์ และไม่แตกต่างกันระหว่างหนูที่อยู่ที่อุณหภูมิต่างกัน (รูปที่ 7n)การให้กลูโคสทางปากทำให้ระดับน้ำตาลในเลือดเพิ่มขึ้นและถึงจุดสูงสุดในทุกกลุ่มที่ความเข้มข้นประมาณ 18 มิลลิโมลาร์ 15 นาทีหลังการให้ยาไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญใน iAUC (15–120 นาที) และความเข้มข้นที่จุดเวลาที่แตกต่างกันหลังการให้ยา (15, 30, 60, 90 และ 120 นาที) (รูปที่ 7n, o)
ความเข้มข้นในพลาสมาของ TG, 3-HB, โคเลสเตอรอล, HDL, ALT, AST, FFA, กลีเซอรอล, เลปติน, อินซูลิน, C-เปปไทด์, กลูคากอน และ FGF21 ถูกแสดงในหนู DIO (ao) ตัวผู้ที่โตเต็มวัยหลังจากให้อาหาร 33 วันอุณหภูมิที่กำหนดหนูไม่ได้รับการให้อาหาร 2-3 ชั่วโมงก่อนการเก็บตัวอย่างเลือดการทดสอบความทนทานต่อกลูโคสแบบรับประทานเป็นข้อยกเว้น เนื่องจากถูกดำเนินการในขนาดยา 2 กรัม/กิโลกรัมของน้ำหนักตัวสองวันก่อนสิ้นสุดการศึกษาในหนูเมาส์ที่ถูกอดอาหารเป็นเวลา 5-6 ชั่วโมง และเก็บไว้ที่อุณหภูมิที่เหมาะสมเป็นเวลา 31 วันพื้นที่ใต้ข้อมูลเส้นโค้ง (o) จะแสดงเป็นข้อมูลส่วนเพิ่ม (iAUC)ข้อมูลแสดงเป็นค่าเฉลี่ย ± SEMจุดแสดงถึงแต่ละตัวอย่าง *P < 0.05, **P < 0.01, **P < 0.001, ****P < 0.0001, n = 7 *P < 0.05, **P < 0.01, **P < 0.001, ****P < 0.0001, n = 7 *P <0,05, **P <0,01, **P <0,001, ****P <0,0001, n = 7 *P<0.05, **P<0.01, **P<0.001, ****P<0.0001, n=7 *P < 0.05，**P < 0.01，**P < 0.001，****P < 0.0001，n = 7。 *P < 0.05，**P < 0.01，**P < 0.001，****P < 0.0001，n = 7。 *P <0,05, **P <0,01, **P <0,001, ****P <0,0001, n = 7 *P<0.05, **P<0.01, **P<0.001, ****P<0.0001, n=7
ความสามารถในการถ่ายโอนข้อมูลของสัตว์ฟันแทะไปยังมนุษย์ถือเป็นปัญหาที่ซับซ้อนซึ่งมีบทบาทสำคัญในการตีความความสำคัญของการสังเกตในบริบทของการวิจัยทางสรีรวิทยาและเภสัชวิทยาด้วยเหตุผลทางเศรษฐกิจและเพื่ออำนวยความสะดวกในการวิจัย หนูมักจะถูกเก็บไว้ที่อุณหภูมิห้องต่ำกว่าโซนเทอร์โมนิวทรัล ส่งผลให้เกิดการกระตุ้นระบบทางสรีรวิทยาชดเชยต่างๆ ที่เพิ่มอัตราการเผาผลาญและอาจส่งผลต่อความสามารถในการแปลดังนั้น การที่หนูสัมผัสกับความเย็นอาจทำให้หนูต้านทานต่อโรคอ้วนที่เกิดจากอาหาร และอาจป้องกันภาวะน้ำตาลในเลือดสูงในหนูที่ได้รับสเตรปโตโซโทซิน เนื่องจากการขนส่งกลูโคสแบบไม่พึ่งอินซูลินที่เพิ่มขึ้นอย่างไรก็ตาม ยังไม่ชัดเจนว่าการสัมผัสกับอุณหภูมิที่เกี่ยวข้องต่างๆ เป็นเวลานาน (จากห้องไปจนถึงเทอร์โมนิวทรัล) ส่งผลต่อสภาวะสมดุลของพลังงานที่แตกต่างกันของหนูที่มีน้ำหนักปกติ (บนอาหาร) และหนู DIO (บน HFD) และพารามิเตอร์เมแทบอลิซึม เช่นเดียวกับขอบเขต ซึ่งพวกเขาสามารถรักษาสมดุลของ EE ที่เพิ่มขึ้นกับการบริโภคอาหารที่เพิ่มขึ้นได้การศึกษาที่นำเสนอในบทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อให้เกิดความชัดเจนในหัวข้อนี้
เราแสดงให้เห็นว่าในหนูตัวเต็มวัยที่มีน้ำหนักปกติและหนู DIO ตัวผู้ EE มีความสัมพันธ์แบบผกผันกับอุณหภูมิห้องระหว่าง 22 ถึง 30°Cดังนั้น EE ที่ 22°C จึงสูงกว่าที่ 30°C ประมาณ 30%ในเมาส์ทั้งสองรุ่นอย่างไรก็ตาม ความแตกต่างที่สำคัญระหว่างหนูน้ำหนักปกติและหนู DIO ก็คือ แม้ว่าหนูน้ำหนักปกติจะจับคู่ EE ที่อุณหภูมิต่ำกว่าโดยการปรับการบริโภคอาหารตามนั้น แต่การบริโภคอาหารของหนู DIO จะแตกต่างกันไปในแต่ละระดับอุณหภูมิในการศึกษาใกล้เคียงกันหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน หนู DIO ที่ถูกเก็บไว้ที่อุณหภูมิ 30°C จะมีน้ำหนักตัวและมวลไขมันเพิ่มขึ้นมากกว่าหนูที่ถูกเก็บไว้ที่อุณหภูมิ 22°C ในขณะที่มนุษย์ปกติจะถูกเก็บไว้ที่อุณหภูมิเท่าเดิมและในช่วงเวลาเดียวกันนั้นไม่ทำให้เกิดไข้ขึ้นอยู่กับความแตกต่างในน้ำหนักตัวหนูน้ำหนักเมื่อเปรียบเทียบกับอุณหภูมิที่ใกล้กับอุณหภูมิปกติหรือที่อุณหภูมิห้อง การเติบโตที่อุณหภูมิห้องส่งผลให้หนู DIO หรือหนูน้ำหนักปกติได้รับอาหารที่มีไขมันสูง แต่ไม่ได้รับน้ำหนักค่อนข้างน้อยในอาหารหนูที่มีน้ำหนักปกติร่างกาย.ได้รับการสนับสนุนจากการศึกษาอื่นๆ17,18,19,20,21 แต่ไม่ใช่ทั้งหมด22,23
ความสามารถในการสร้างสภาพแวดล้อมระดับจุลภาคเพื่อลดการสูญเสียความร้อนถูกตั้งสมมติฐานให้เปลี่ยนความเป็นกลางทางความร้อนไปทางซ้าย ในการศึกษาของเรา ทั้งการเพิ่มวัสดุทำรังและการปกปิดช่วยลด EE แต่ไม่ส่งผลให้เกิดความเป็นกลางทางความร้อนสูงถึง 28°Cดังนั้น ข้อมูลของเราไม่สนับสนุนว่าจุดต่ำสุดของอุณหภูมิเป็นกลางในหนูโตเต็มวัยที่มีเข่าข้างเดียว ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีบ้านที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม ควรอยู่ที่ 26-28°C ดังที่แสดงไว้ 8,12 แต่สนับสนุนการศึกษาอื่นที่แสดงถึงอุณหภูมิเป็นกลางอุณหภูมิ 30°C ในหนูจุดต่ำ7, 10, 24 เพื่อให้เรื่องซับซ้อน จุดเทอร์โมนิวตัลในหนูแสดงให้เห็นว่าไม่คงที่ในระหว่างวัน เนื่องจากจะลดลงในช่วงพัก (แสง) ซึ่งอาจเนื่องมาจากแคลอรี่ต่ำ การผลิตอันเป็นผลมาจากกิจกรรมและการสร้างความร้อนจากอาหารดังนั้น ในช่วงแสง จุดต่ำสุดของความเป็นกลางทางความร้อนจะกลายเป็น ~29°C และในช่วงมืดจะอยู่ที่ ~33°С25
ท้ายที่สุดแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างอุณหภูมิโดยรอบและการใช้พลังงานทั้งหมดจะถูกกำหนดโดยการกระจายความร้อนในบริบทนี้ อัตราส่วนของพื้นที่ผิวต่อปริมาตรเป็นปัจจัยสำคัญของความไวต่อความร้อน ซึ่งส่งผลต่อการกระจายความร้อน (พื้นที่ผิว) และการสร้างความร้อน (ปริมาตร)นอกจากพื้นที่ผิวแล้ว การถ่ายเทความร้อนยังถูกกำหนดโดยฉนวน (อัตราการถ่ายเทความร้อน)ในมนุษย์ มวลไขมันสามารถลดการสูญเสียความร้อนได้โดยการสร้างฉนวนกั้นรอบๆ เปลือกลำตัว และมีการแนะนำว่ามวลไขมันก็มีความสำคัญต่อฉนวนกันความร้อนในหนูด้วย โดยลดจุดเทอร์โมนิวทรัลลง และลดความไวต่ออุณหภูมิให้ต่ำกว่าจุดที่เป็นกลางทางความร้อน ( ความชันของเส้นโค้ง)อุณหภูมิโดยรอบเมื่อเทียบกับ EE)12การศึกษาของเราไม่ได้ออกแบบมาเพื่อประเมินความสัมพันธ์เชิงสมมุตินี้โดยตรง เนื่องจากมีการเก็บรวบรวมข้อมูลองค์ประกอบของร่างกาย 9 วันก่อนรวบรวมข้อมูลค่าใช้จ่ายด้านพลังงาน และเนื่องจากมวลไขมันไม่คงที่ตลอดการศึกษาอย่างไรก็ตาม เนื่องจากน้ำหนักปกติและหนู DIO มี EE ต่ำกว่า 30% ที่ 30°C มากกว่าที่ 22°C แม้ว่าจะมีมวลไขมันต่างกันอย่างน้อย 5 เท่า ข้อมูลของเราจึงไม่สนับสนุนว่าโรคอ้วนควรเป็นฉนวนพื้นฐานปัจจัยอย่างน้อยไม่อยู่ในช่วงอุณหภูมิที่ตรวจสอบซึ่งสอดคล้องกับการศึกษาอื่นๆ ที่ออกแบบมาเพื่อสำรวจเรื่องนี้ดีกว่า4,24ในการศึกษาเหล่านี้ ผลของการเป็นฉนวนของโรคอ้วนมีน้อย แต่พบว่าขนสัตว์สามารถเป็นฉนวนความร้อนได้ 30-50% ของทั้งหมด4,24อย่างไรก็ตาม ในหนูที่ตายแล้ว ค่าการนำความร้อนเพิ่มขึ้นประมาณ 450% ทันทีหลังความตาย แสดงให้เห็นว่าฉนวนของขนเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับกลไกทางสรีรวิทยา รวมถึงการหดตัวของหลอดเลือด ในการทำงานนอกจากความแตกต่างของสายพันธุ์ของขนระหว่างหนูกับมนุษย์แล้ว ผลกระทบของการเป็นฉนวนที่ไม่ดีของโรคอ้วนในหนูยังอาจได้รับอิทธิพลจากการพิจารณาดังต่อไปนี้: ปัจจัยที่เป็นฉนวนของมวลไขมันของมนุษย์ส่วนใหญ่จะเป็นสื่อกลางโดยมวลไขมันใต้ผิวหนัง (ความหนา)26,27โดยทั่วไปในสัตว์ฟันแทะ น้อยกว่า 20% ของไขมันสัตว์ทั้งหมด28นอกจากนี้ มวลไขมันทั้งหมดอาจไม่ได้วัดค่าฉนวนกันความร้อนของแต่ละบุคคลได้ไม่ดีนัก เนื่องจากมีข้อโต้แย้งว่าฉนวนกันความร้อนที่ได้รับการปรับปรุงนั้นถูกชดเชยด้วยการเพิ่มพื้นที่ผิวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ (และด้วยเหตุนี้การสูญเสียความร้อนจึงเพิ่มขึ้น) เมื่อมวลไขมันเพิ่มขึ้น-
ในหนูที่มีน้ำหนักปกติ ความเข้มข้นในพลาสมาของการอดอาหารของ TG, 3-HB, โคเลสเตอรอล, HDL, ALT และ AST ไม่เปลี่ยนแปลงที่อุณหภูมิต่างๆ เป็นเวลาเกือบ 5 สัปดาห์ อาจเป็นเพราะหนูอยู่ในสภาวะสมดุลพลังงานเดียวกันมีน้ำหนักและองค์ประกอบของร่างกายเท่ากันเมื่อสิ้นสุดการศึกษาสอดคล้องกับความคล้ายคลึงกันของมวลไขมัน ไม่มีความแตกต่างในระดับเลปตินในพลาสมา หรืออินซูลินขณะอดอาหาร ซีเปปไทด์ และกลูคากอนพบสัญญาณเพิ่มเติมในหนู DIOแม้ว่าหนูที่อุณหภูมิ 22°C จะไม่มีความสมดุลของพลังงานเชิงลบโดยรวมในสภาวะนี้ (เมื่อพวกมันมีน้ำหนักเพิ่มขึ้น) แต่ในตอนท้ายของการศึกษา หนูจะขาดพลังงานค่อนข้างมากเมื่อเทียบกับหนูที่เลี้ยงที่อุณหภูมิ 30°C ในสภาวะต่างๆ เช่น คีโตนสูงการผลิตโดยร่างกาย (3-GB) และความเข้มข้นของกลีเซอรอลและ TG ในพลาสมาลดลงอย่างไรก็ตาม ความแตกต่างที่ขึ้นอยู่กับอุณหภูมิในการสลายไขมันไม่ปรากฏว่าเป็นผลมาจากการเปลี่ยนแปลงภายในของท่อน้ำอสุจิหรือไขมันบริเวณขาหนีบ เช่น การเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของไลเปสที่ตอบสนองต่อฮอร์โมนอะดิโปฮอร์โมน เนื่องจาก FFA และกลีเซอรอลที่ปล่อยออกมาจากไขมันที่สกัดจากคลังเก็บเหล่านี้อยู่ระหว่างอุณหภูมิ กลุ่มมีความคล้ายคลึงกันแม้ว่าเราไม่ได้ตรวจสอบน้ำเสียงที่เห็นอกเห็นใจในการศึกษาปัจจุบัน แต่คนอื่นๆ พบว่าอุณหภูมิดังกล่าว (ขึ้นอยู่กับอัตราการเต้นของหัวใจและความดันเลือดแดงเฉลี่ย) มีความสัมพันธ์เชิงเส้นตรงกับอุณหภูมิแวดล้อมในหนู และอุณหภูมิจะต่ำกว่าที่อุณหภูมิ 22°C โดยประมาณที่ 20% C ดังนั้นความแตกต่างที่ขึ้นกับอุณหภูมิของน้ำเสียงที่เห็นอกเห็นใจอาจมีบทบาทในการสลายไขมันในการศึกษาของเรา แต่เนื่องจากการเพิ่มขึ้นของน้ำเสียงที่เห็นอกเห็นใจจะกระตุ้นมากกว่าที่จะยับยั้งการสลายไขมัน กลไกอื่น ๆ อาจต่อต้านการลดลงของหนูที่เพาะเลี้ยงบทบาทที่มีศักยภาพในการสลายไขมันในร่างกายอุณหภูมิห้อง.นอกจากนี้ ส่วนหนึ่งของผลการกระตุ้นของน้ำเสียงที่เห็นอกเห็นใจต่อการสลายไขมันนั้นถูกสื่อกลางทางอ้อมโดยการยับยั้งการหลั่งอินซูลินอย่างรุนแรง โดยเน้นถึงผลกระทบของอินซูลินที่ขัดขวางการเสริมของการสลายไขมัน แต่ในการศึกษาของเรา การอดอาหารอินซูลินในพลาสมาและน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจของ C-peptide ที่อุณหภูมิต่างกัน ไม่เพียงพอที่จะเปลี่ยนแปลงการสลายไขมันแต่เราพบว่าความแตกต่างในสถานะพลังงานน่าจะเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้เกิดความแตกต่างเหล่านี้ในหนู DIOสาเหตุเบื้องหลังที่นำไปสู่การควบคุมการบริโภคอาหารที่ดีขึ้นด้วย EE ในหนูที่มีน้ำหนักปกติจำเป็นต้องมีการศึกษาเพิ่มเติมอย่างไรก็ตาม โดยทั่วไปแล้ว การบริโภคอาหารจะถูกควบคุมโดยสัญญาณสภาวะสมดุลและพฤติกรรมสม่ำเสมอ31,32,33แม้ว่าจะมีการถกเถียงกันว่าสัญญาณใดในสองสัญญาณนี้มีความสำคัญในเชิงปริมาณมากกว่า31,32,33 เป็นที่ทราบกันดีว่าการบริโภคอาหารที่มีไขมันสูงในระยะยาวจะนำไปสู่พฤติกรรมการกินที่เน้นความสุขมากขึ้น ซึ่งบางส่วนไม่เกี่ยวข้องกับ สภาวะสมดุล-– ควบคุมปริมาณอาหาร34,35,36.ดังนั้น พฤติกรรมการกินแบบชอบใจที่เพิ่มขึ้นของหนู DIO ที่รักษาด้วย HFD 45% อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้หนูเหล่านี้ไม่สมดุลการบริโภคอาหารกับ EEสิ่งที่น่าสนใจคือความแตกต่างในความอยากอาหารและฮอร์โมนควบคุมระดับน้ำตาลในเลือดก็พบได้ในหนู DIO ที่ควบคุมอุณหภูมิ แต่ไม่ใช่ในหนูที่มีน้ำหนักปกติในหนู DIO ระดับเลปตินในพลาสมาเพิ่มขึ้นตามอุณหภูมิ และระดับกลูคากอนลดลงตามอุณหภูมิระดับที่อุณหภูมิสามารถมีอิทธิพลโดยตรงต่อความแตกต่างเหล่านี้สมควรได้รับการศึกษาเพิ่มเติม แต่ในกรณีของเลปติน ความสมดุลของพลังงานเชิงลบสัมพัทธ์และทำให้มวลไขมันในหนูลดลงที่อุณหภูมิ 22°C มีบทบาทสำคัญอย่างแน่นอน เนื่องจากมวลไขมันและเลปตินในพลาสมา มีความสัมพันธ์กันอย่างมาก37อย่างไรก็ตาม การตีความสัญญาณกลูคากอนนั้นน่าสงสัยมากกว่าเช่นเดียวกับอินซูลิน การหลั่งกลูคากอนถูกยับยั้งอย่างมากโดยการเพิ่มขึ้นของน้ำเสียงที่เห็นอกเห็นใจ แต่คาดว่าน้ำเสียงที่เห็นอกเห็นใจสูงสุดจะอยู่ในกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 22°C ซึ่งมีความเข้มข้นของกลูคากอนในพลาสมาสูงที่สุดอินซูลินเป็นตัวควบคุมที่แข็งแกร่งอีกชนิดหนึ่งของพลาสมากลูคากอน และการดื้อต่ออินซูลินและโรคเบาหวานประเภท 2 มีความสัมพันธ์อย่างมากกับการอดอาหารและภาวะน้ำตาลในเลือดสูงภายหลังตอนกลางวัน 38,39อย่างไรก็ตาม หนู DIO ในการศึกษาของเราก็มีความไวต่ออินซูลินเช่นกัน ดังนั้น นี่จึงไม่ใช่ปัจจัยหลักในการเพิ่มขึ้นของการส่งสัญญาณกลูคากอนในกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 22°Cปริมาณไขมันในตับมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับการเพิ่มขึ้นของความเข้มข้นของกลูคากอนในพลาสมา กลไกซึ่งอาจรวมถึงการดื้อต่อกลูคากอนในตับ การผลิตยูเรียลดลง ความเข้มข้นของกรดอะมิโนหมุนเวียนเพิ่มขึ้น และเพิ่มการหลั่งกลูคากอนที่กระตุ้นกรดอะมิโน40,41, 42.อย่างไรก็ตาม เนื่องจากความเข้มข้นของกลีเซอรอลและ TG ที่สกัดได้ไม่แตกต่างกันระหว่างกลุ่มอุณหภูมิในการศึกษาของเรา นี่จึงไม่ใช่ปัจจัยที่เป็นไปได้ในการเพิ่มความเข้มข้นในพลาสมาในกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 22°CTriiodothyronine (T3) มีบทบาทสำคัญในอัตราการเผาผลาญโดยรวมและการเริ่มต้นการป้องกันการเผาผลาญต่อภาวะอุณหภูมิต่ำ 43,44ดังนั้นความเข้มข้นของพลาสมา T3 ซึ่งอาจควบคุมโดยกลไกสื่อกลาง เพิ่มขึ้นทั้งหนูและมนุษย์ภายใต้สภาวะความร้อนน้อยกว่า แม้ว่าการเพิ่มขึ้นของมนุษย์จะน้อยลงซึ่งมีแนวโน้มที่จะเกิดกับหนูมากกว่าซึ่งสอดคล้องกับการสูญเสียความร้อนสู่สิ่งแวดล้อมเราไม่ได้วัดความเข้มข้นของพลาสมา T3 ในการศึกษาปัจจุบัน แต่ความเข้มข้นอาจต่ำกว่าในกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 30°C ซึ่งอาจอธิบายผลกระทบของกลุ่มนี้ต่อระดับกลูคากอนในพลาสมา ตามที่เรา (อัปเดตรูปที่ 5a) และคนอื่นๆ ได้แสดงให้เห็นว่า T3 เพิ่มกลูคากอนในพลาสมาในลักษณะที่ขึ้นกับขนาดยามีรายงานว่าฮอร์โมนไทรอยด์กระตุ้นการแสดงออกของ FGF21 ในตับเช่นเดียวกับกลูคากอน ความเข้มข้นของพลาสมา FGF21 ก็เพิ่มขึ้นด้วยความเข้มข้นของพลาสมา T3 (รูปที่ 5b เสริมและอ้างอิง 48) แต่เมื่อเปรียบเทียบกับกลูคากอน ความเข้มข้นในพลาสมาของ FGF21 ในการศึกษาของเราไม่ได้รับผลกระทบจากอุณหภูมิสาเหตุพื้นฐานของความคลาดเคลื่อนนี้จำเป็นต้องมีการศึกษาเพิ่มเติม แต่การเหนี่ยวนำ FGF21 ที่ขับเคลื่อนด้วย T3 ควรเกิดขึ้นในระดับที่สูงกว่าของการได้รับ T3 เมื่อเปรียบเทียบกับการตอบสนองของกลูคากอนที่ขับเคลื่อนด้วย T3 ที่สังเกตได้ (รูปที่ 5b เพิ่มเติม)
HFD แสดงให้เห็นว่ามีความสัมพันธ์อย่างมากกับความทนทานต่อกลูโคสและการดื้อต่ออินซูลิน (เครื่องหมาย) ที่บกพร่องในหนูที่เลี้ยงที่อุณหภูมิ 22°Cอย่างไรก็ตาม HFD ไม่เกี่ยวข้องกับความทนทานต่อกลูโคสที่บกพร่องหรือการดื้อต่ออินซูลินเมื่อปลูกในสภาพแวดล้อมที่มีอุณหภูมิเป็นกลาง (กำหนดไว้ที่ 28 °C) 19ในการศึกษาของเรา ความสัมพันธ์นี้ไม่ได้จำลองแบบในหนู DIO แต่หนูที่มีน้ำหนักปกติคงไว้ที่ 30°C ช่วยให้ความทนทานต่อกลูโคสดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญสาเหตุของความแตกต่างนี้จำเป็นต้องมีการศึกษาเพิ่มเติม แต่อาจได้รับอิทธิพลจากข้อเท็จจริงที่ว่าหนู DIO ในการศึกษาของเรามีความต้านทานต่ออินซูลิน โดยมีความเข้มข้นของ C-เปปไทด์ในพลาสมาขณะอดอาหารและความเข้มข้นของอินซูลินสูงกว่าหนูที่มีน้ำหนักปกติ 12-20 เท่าและในเลือดในขณะท้องว่างความเข้มข้นของกลูโคสประมาณ 10 มิลลิโมลาร์ (ประมาณ 6 มิลลิโมลาร์ ที่น้ำหนักตัวปกติ) ซึ่งดูเหมือนว่าจะเหลือช่องเล็กๆ สำหรับผลประโยชน์ที่อาจเกิดขึ้นจากการสัมผัสกับสภาวะอุณหภูมิร่างกาย เพื่อปรับปรุงความทนทานต่อกลูโคสปัจจัยที่น่าสับสนที่เป็นไปได้คือ ด้วยเหตุผลในทางปฏิบัติ OGTT จะดำเนินการที่อุณหภูมิห้องดังนั้น หนูที่อยู่ในอุณหภูมิที่สูงกว่าจะเกิดอาการช็อกจากความเย็นเล็กน้อย ซึ่งอาจส่งผลต่อการดูดซึม/การกวาดล้างกลูโคสอย่างไรก็ตาม จากความเข้มข้นของน้ำตาลในเลือดขณะอดอาหารที่คล้ายกันในกลุ่มอุณหภูมิที่แตกต่างกัน การเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิโดยรอบอาจไม่ส่งผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญต่อผลลัพธ์
ตามที่กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ มีการเน้นเมื่อเร็วๆ นี้ว่าการเพิ่มอุณหภูมิห้องอาจลดปฏิกิริยาบางอย่างต่อความเครียดจากความเย็น ซึ่งอาจตั้งคำถามถึงความสามารถในการถ่ายโอนข้อมูลของเมาส์ไปยังมนุษย์อย่างไรก็ตาม ยังไม่ชัดเจนว่าอุณหภูมิที่เหมาะสมที่สุดในการเลี้ยงหนูเพื่อเลียนแบบสรีรวิทยาของมนุษย์คือเท่าใดคำตอบสำหรับคำถามนี้อาจได้รับอิทธิพลจากสาขาวิชาและจุดสิ้นสุดที่กำลังศึกษาอยู่ตัวอย่างนี้คือผลของอาหารต่อการสะสมไขมันในตับ ความทนทานต่อกลูโคส และการดื้อต่ออินซูลิน19ในแง่ของค่าใช้จ่ายด้านพลังงาน นักวิจัยบางคนเชื่อว่าอุณหภูมิเป็นกลางคืออุณหภูมิที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการเลี้ยง เนื่องจากมนุษย์ต้องการพลังงานเพิ่มเติมเพียงเล็กน้อยเพื่อรักษาอุณหภูมิแกนกลางของร่างกาย และกำหนดอุณหภูมิรอบเดียวสำหรับหนูโตเต็มวัยไว้ที่ 30°C7.10นักวิจัยคนอื่นๆ เชื่อว่าอุณหภูมิที่เทียบได้กับที่มนุษย์มักประสบกับหนูตัวเต็มวัยบนเข่าข้างหนึ่งคือ 23-25°C เนื่องจากพบว่าอุณหภูมิเป็นกลางอยู่ที่ 26-28°C และขึ้นอยู่กับมนุษย์ที่อุณหภูมิต่ำกว่าประมาณ 3°Cอุณหภูมิวิกฤติที่ต่ำกว่า ซึ่งกำหนดไว้ที่ 23°C อยู่ที่ 8.12 เล็กน้อยการศึกษาของเราสอดคล้องกับการศึกษาอื่นๆ หลายชิ้นที่ระบุว่าความเป็นกลางทางความร้อนไม่สามารถทำได้ที่อุณหภูมิ 26-28°C4, 7, 10, 11, 24, 25 ซึ่งบ่งชี้ว่าอุณหภูมิ 23-25°C นั้นต่ำเกินไปปัจจัยสำคัญอีกประการที่ต้องพิจารณาเกี่ยวกับอุณหภูมิห้องและอุณหภูมิเป็นกลางในหนูคือที่อยู่อาศัยเดี่ยวหรือแบบกลุ่มเมื่อหนูถูกเลี้ยงเป็นกลุ่มแทนที่จะเป็นตัวเดียว ดังในการศึกษาของเรา ความไวต่ออุณหภูมิลดลง ซึ่งอาจเนื่องมาจากการที่สัตว์อยู่รวมกันเป็นจำนวนมากอย่างไรก็ตาม อุณหภูมิห้องยังคงต่ำกว่า LTL ที่ 25 เมื่อใช้สามกลุ่มบางทีความแตกต่างที่สำคัญที่สุดในเรื่องนี้คือความสำคัญเชิงปริมาณของกิจกรรม BAT ในการป้องกันภาวะอุณหภูมิต่ำดังนั้น ในขณะที่หนูส่วนใหญ่ชดเชยการสูญเสียแคลอรี่ที่สูงขึ้นโดยการเพิ่มกิจกรรม BAT ซึ่งมากกว่า 60% EE ที่ 5°C เพียงอย่างเดียว 51,52 การมีส่วนร่วมของกิจกรรม BAT ของมนุษย์ต่อ EE นั้นสูงกว่าอย่างมีนัยสำคัญและน้อยกว่ามากดังนั้นการลดกิจกรรม BAT อาจเป็นวิธีสำคัญในการเพิ่มการแปลโดยมนุษย์การควบคุมกิจกรรม BAT นั้นซับซ้อน แต่มักถูกสื่อกลางโดยผลรวมของการกระตุ้นต่อมหมวกไต ฮอร์โมนไทรอยด์ และการแสดงออกของ UCP114,54,55,56,57ข้อมูลของเราระบุว่าต้องเพิ่มอุณหภูมิให้สูงกว่า 27.5°C เมื่อเทียบกับหนูที่อุณหภูมิ 22°C เพื่อตรวจจับความแตกต่างในการแสดงออกของยีน BAT ที่รับผิดชอบการทำงาน/การเปิดใช้งานอย่างไรก็ตาม ความแตกต่างที่พบระหว่างกลุ่มที่อุณหภูมิ 30 และ 22°C ไม่ได้บ่งชี้ถึงการเพิ่มขึ้นของกิจกรรม BAT ในกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 22°C เสมอไป เนื่องจาก Ucp1, Adrb2 และ Vegf-a ถูกควบคุมในกลุ่มที่มีอุณหภูมิ 22°Cสาเหตุที่แท้จริงของผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิดเหล่านี้ยังคงได้รับการพิจารณาความเป็นไปได้ประการหนึ่งคือการแสดงออกที่เพิ่มขึ้นอาจไม่สะท้อนสัญญาณของอุณหภูมิห้องที่สูงขึ้น แต่เป็นผลเฉียบพลันจากการย้ายอุณหภูมิจาก 30°C เป็น 22°C ในวันที่นำออก (หนูจะประสบเหตุการณ์นี้ 5-10 นาทีก่อนบินขึ้น) .-
ข้อจำกัดทั่วไปของการศึกษาของเราคือ เราศึกษาเฉพาะหนูตัวผู้เท่านั้นการวิจัยอื่นๆ ชี้ให้เห็นว่าเพศอาจเป็นข้อพิจารณาที่สำคัญในข้อบ่งชี้หลักของเรา เนื่องจากหนูตัวเมียขาเดียวมีความไวต่ออุณหภูมิมากกว่าเนื่องจากมีการนำความร้อนสูงกว่า และรักษาอุณหภูมิแกนกลางที่ควบคุมอย่างเข้มงวดมากขึ้นนอกจากนี้ หนูตัวเมีย (บน HFD) แสดงความสัมพันธ์ของการบริโภคพลังงานกับ EE ที่อุณหภูมิ 30 °C มากขึ้น เมื่อเปรียบเทียบกับหนูตัวผู้ที่กินหนูเพศเดียวกันมากกว่า (20 °C ในกรณีนี้)ดังนั้นในหนูเพศเมีย ปริมาณอุณหภูมิต่ำกว่าอุณหภูมิจะสูงกว่า แต่มีรูปแบบเดียวกันกับหนูตัวผู้ในการศึกษาของเรา เรามุ่งเน้นไปที่หนูตัวผู้ที่มีเข่าข้างเดียว เนื่องจากสิ่งเหล่านี้เป็นเงื่อนไขที่การศึกษาเมแทบอลิซึมส่วนใหญ่ดำเนินการตรวจสอบ EEข้อจำกัดอีกประการหนึ่งของการศึกษาของเราคือ หนูกินอาหารชนิดเดียวกันตลอดการศึกษา ซึ่งขัดขวางการศึกษาความสำคัญของอุณหภูมิห้องต่อความยืดหยุ่นในการเผาผลาญ (วัดโดยการเปลี่ยนแปลง RER สำหรับการเปลี่ยนแปลงการบริโภคอาหารในองค์ประกอบธาตุอาหารหลักต่างๆ)ในหนูตัวเมียและตัวผู้เก็บไว้ที่ 20°C เปรียบเทียบกับหนูที่เกี่ยวข้องซึ่งเก็บไว้ที่ 30°C
โดยสรุป การศึกษาของเราแสดงให้เห็นว่า เช่นเดียวกับการศึกษาอื่นๆ หนูที่มีน้ำหนักปกติของรอบที่ 1 มีอุณหภูมิเป็นกลางเหนืออุณหภูมิที่คาดการณ์ไว้ 27.5°Cนอกจากนี้ การศึกษาของเรายังแสดงให้เห็นว่าโรคอ้วนไม่ใช่ปัจจัยสำคัญในการป้องกันในหนูที่มีน้ำหนักปกติหรือ DIO ซึ่งส่งผลให้อุณหภูมิ: อัตราส่วน EE ใน DIO และหนูที่มีน้ำหนักปกติใกล้เคียงกันในขณะที่การบริโภคอาหารของหนูที่มีน้ำหนักปกติจะสอดคล้องกับ EE และด้วยเหตุนี้จึงรักษาน้ำหนักตัวให้คงที่ตลอดช่วงอุณหภูมิทั้งหมด การบริโภคอาหารของหนู DIO จะเท่ากันที่อุณหภูมิต่างกัน ส่งผลให้อัตราส่วนของหนูสูงขึ้นที่ 30°C .ที่อุณหภูมิ 22°C น้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นโดยรวมแล้ว การศึกษาอย่างเป็นระบบที่ตรวจสอบความสำคัญที่อาจเกิดขึ้นของการใช้ชีวิตที่อุณหภูมิต่ำกว่าอุณหภูมิร่างกายนั้นได้รับการรับประกัน เนื่องจากมักสังเกตได้ว่าการศึกษาด้วยเมาส์และมนุษย์มีความทนทานต่ำตัวอย่างเช่น ในการศึกษาเรื่องโรคอ้วน คำอธิบายบางส่วนเกี่ยวกับความสามารถในการแปลได้ไม่ดีโดยทั่วไปอาจเนื่องมาจากข้อเท็จจริงที่ว่าการศึกษาการลดน้ำหนักของหนูมักจะดำเนินการกับสัตว์ที่มีความเครียดจากความเย็นปานกลางซึ่งเก็บไว้ที่อุณหภูมิห้องเนื่องจาก EE ที่เพิ่มขึ้นการลดน้ำหนักเกินจริงเมื่อเปรียบเทียบกับน้ำหนักตัวที่คาดหวังของบุคคล โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากกลไกการออกฤทธิ์ขึ้นอยู่กับการเพิ่ม EE โดยการเพิ่มกิจกรรมของ BAP ซึ่งมีการเคลื่อนไหวและกระตุ้นที่อุณหภูมิห้องมากกว่าที่ 30°C
เป็นไปตามกฎหมายการทดลองสัตว์ของเดนมาร์ก (1987) และสถาบันสุขภาพแห่งชาติ (สิ่งพิมพ์หมายเลข 85-23) และอนุสัญญายุโรปเพื่อการคุ้มครองสัตว์ที่มีกระดูกสันหลังที่ใช้เพื่อการทดลองและวัตถุประสงค์ทางวิทยาศาสตร์อื่นๆ (สภายุโรปหมายเลข 123, สตราสบูร์ก , 1985) .
หนู C57BL/6J เพศผู้อายุยี่สิบสัปดาห์ได้มาจาก Janvier Saint Berthevin Cedex ประเทศฝรั่งเศส และได้รับอาหารมาตรฐาน ad libitum (Altromin 1324) และน้ำ (~22°C) หลังจากแสง 12:12 ชั่วโมง:รอบมืดอุณหภูมิห้อง.หนู DIO ตัวผู้ (20 สัปดาห์) ได้มาจากซัพพลายเออร์รายเดียวกันและได้รับสิทธิ์ในการเข้าถึงอาหารที่มีไขมันสูง 45% โดยไม่จำกัด (Cat. No. D12451, Research Diet Inc., NJ, USA) และน้ำภายใต้เงื่อนไขการเลี้ยงหนูถูกปรับให้เข้ากับสภาพแวดล้อมหนึ่งสัปดาห์ก่อนเริ่มการศึกษาสองวันก่อนถ่ายโอนไปยังระบบการวัดความร้อนทางอ้อม หนูจะถูกชั่งน้ำหนัก โดยเข้ารับการสแกนด้วย MRI (EchoMRITM, TX, USA) และแบ่งออกเป็นสี่กลุ่มตามน้ำหนักตัว ไขมัน และน้ำหนักตัวปกติ
แผนภาพกราฟิกของการออกแบบการศึกษาแสดงไว้ในรูปที่ 8 หนูถูกถ่ายโอนไปยังระบบแคลอรี่ทางอ้อมแบบปิดและควบคุมอุณหภูมิที่ Sable Systems Internationals (เนวาดา สหรัฐอเมริกา) ซึ่งรวมถึงเครื่องตรวจสอบคุณภาพอาหารและน้ำ และกรอบ Promethion BZ1 ที่บันทึก ระดับกิจกรรมโดยการวัดการแตกของลำแสงเอ็กซ์วายซี.หนู (n = 8) ถูกเลี้ยงแยกแต่ละตัวที่อุณหภูมิ 22, 25, 27.5 หรือ 30°C โดยใช้ผ้าปูที่นอน แต่ไม่มีที่กำบังและวัสดุทำรังในรอบแสง 12:12 ชั่วโมง: รอบมืด (แสง: 06:00– 18:00 น.) .2500มล./นาทีหนูถูกปรับสภาพให้ชินกับสภาพแวดล้อมเป็นเวลา 7 วันก่อนการลงทะเบียนการบันทึกถูกรวบรวมสี่วันติดต่อกันหลังจากนั้น หนูเมาส์ถูกเก็บไว้ที่อุณหภูมิตามลำดับที่ 25, 27.5 และ 30°ซ เป็นเวลาเพิ่มเติม 12 วัน หลังจากนั้นสารเข้มข้นของเซลล์ถูกเติมตามที่บรรยายไว้ด้านล่างในขณะเดียวกัน กลุ่มของหนูเมาส์ที่ถูกเก็บไว้ที่ 22°C ถูกเก็บไว้ที่อุณหภูมินี้อีกสองวัน (เพื่อรวบรวมข้อมูลพื้นฐานใหม่) และจากนั้นอุณหภูมิก็เพิ่มขึ้นทีละ 2°C วันเว้นวันที่จุดเริ่มต้นของระยะแสง ( 06:00) จนกระทั่งถึง 30 °C หลังจากนั้นอุณหภูมิก็ลดลงเหลือ 22°C และรวบรวมข้อมูลต่อไปอีกสองวันหลังจากการบันทึกเพิ่มเติมอีกสองวันที่อุณหภูมิ 22°C สกินถูกเติมไปยังเซลล์ทั้งหมดที่อุณหภูมิทั้งหมด และการรวบรวมข้อมูลเริ่มต้นในวันที่สอง (วันที่ 17) และเป็นเวลาสามวันหลังจากนั้น (วันที่ 20) วัสดุทำรัง (8-10 กรัม) จะถูกเพิ่มไปยังเซลล์ทั้งหมดที่จุดเริ่มต้นของวงจรแสง (06:00) และข้อมูลถูกรวบรวมต่อไปอีกสามวันดังนั้น เมื่อสิ้นสุดการศึกษา หนูที่อุณหภูมิ 22°C จะถูกเก็บไว้ที่อุณหภูมินี้เป็นเวลา 21/33 วัน และที่ 22°C ในช่วง 8 วันที่ผ่านมา ในขณะที่หนูที่อุณหภูมิอื่นจะถูกเก็บไว้ที่อุณหภูมินี้เป็นเวลา 33 วัน/33วัน.หนูถูกเลี้ยงในช่วงระยะเวลาการศึกษา
น้ำหนักปกติและหนู DIO ทำตามขั้นตอนการศึกษาเดียวกันณ วันที่ -9 หนูจะถูกชั่งน้ำหนัก สแกนด้วย MRI และแบ่งออกเป็นกลุ่มที่เทียบเคียงได้ในน้ำหนักตัวและองค์ประกอบของร่างกายในวันที่ 7 หนูถูกถ่ายโอนไปยังระบบแคลอรี่ทางอ้อมที่มีการควบคุมอุณหภูมิแบบปิดที่ผลิตโดย SABLE Systems International (เนวาดา สหรัฐอเมริกา)หนูถูกเลี้ยงแยกโดยมีผ้าปูที่นอน แต่ไม่มีวัสดุทำรังหรือที่พักพิงอุณหภูมิตั้งไว้ที่ 22, 25, 27.5 หรือ 30 °Cหลังจากหนึ่งสัปดาห์ของการปรับตัวให้ชินกับสภาพแวดล้อม (วัน -7 ถึง 0 สัตว์ไม่ถูกรบกวน) ข้อมูลถูกรวบรวมในสี่วันติดต่อกัน (วันที่ 0-4 ข้อมูลแสดงไว้ในรูปที่ 1, 2, 5)หลังจากนั้น หนูที่ถูกเก็บไว้ที่ 25, 27.5 และ 30°C จะถูกเก็บไว้ภายใต้สภาวะคงที่จนถึงวันที่ 17ในเวลาเดียวกัน อุณหภูมิในกลุ่ม 22°C เพิ่มขึ้นในช่วงเวลา 2°C ทุกๆ วัน โดยการปรับวงจรอุณหภูมิ (06:00 น.) เมื่อเริ่มเปิดรับแสง (ข้อมูลแสดงในรูปที่ 1) .ในวันที่ 15 อุณหภูมิลดลงถึง 22°C และข้อมูลสองวันถูกเก็บรวบรวมเพื่อให้ข้อมูลพื้นฐานสำหรับการบำบัดในภายหลังสกินถูกเพิ่มให้กับหนูทุกตัวในวันที่ 17 และวัสดุทำรังถูกเพิ่มในวันที่ 20 (รูปที่ 5)ในวันที่ 23 หนูได้รับการชั่งน้ำหนักและนำไปสแกนด้วย MRI จากนั้นปล่อยทิ้งไว้ตามลำพังเป็นเวลา 24 ชั่วโมงในวันที่ 24 หนูถูกอดอาหารจากจุดเริ่มต้นของช่วงแสง (06:00) และได้รับ OGTT (2 กรัม/กิโลกรัม) เวลา 12:00 น. (อดอาหาร 6-7 ชั่วโมง)หลังจากนั้น หนูถูกคืนสู่สภาวะ SABLE ตามลำดับและถูกการุณยฆาตในวันที่สอง (วันที่ 25)
หนู DIO (n = 8) ปฏิบัติตามเกณฑ์วิธีเดียวกันกับหนูน้ำหนักปกติ (ตามที่อธิบายไว้ข้างต้นและในรูปที่ 8)หนูรักษา HFD ไว้ 45% ตลอดการทดลองค่าใช้จ่ายด้านพลังงาน
VO2 และ VCO2 ตลอดจนความดันไอน้ำ ถูกบันทึกที่ความถี่ 1 เฮิรตซ์ โดยมีค่าคงที่เวลาของเซลล์อยู่ที่ 2.5 นาทีการบริโภคอาหารและน้ำถูกรวบรวมโดยการบันทึกอย่างต่อเนื่อง (1 Hz) ของน้ำหนักของถังอาหารและน้ำเครื่องตรวจสอบคุณภาพที่ใช้รายงานความละเอียด 0.002 กรัมระดับกิจกรรมถูกบันทึกโดยใช้จอภาพอาร์เรย์ลำแสง 3D XYZ ข้อมูลถูกเก็บรวบรวมที่ความละเอียดภายใน 240 เฮิร์ตซ์ และรายงานทุกวินาทีเพื่อหาปริมาณระยะทางที่เดินทางทั้งหมด (ม.) ด้วยความละเอียดเชิงพื้นที่ที่มีประสิทธิภาพ 0.25 ซม.ข้อมูลได้รับการประมวลผลด้วย Sable Systems Macro Interpreter v.2.41 ซึ่งคำนวณ EE และ RER และกรองค่าผิดปกติออก (เช่น เหตุการณ์อาหารปลอม)ตัวแปลแมโครได้รับการกำหนดค่าให้ส่งออกข้อมูลสำหรับพารามิเตอร์ทั้งหมดทุกๆ ห้านาที
นอกเหนือจากการควบคุม EE แล้ว อุณหภูมิโดยรอบยังอาจควบคุมด้านอื่น ๆ ของเมแทบอลิซึม รวมถึงเมตาบอลิซึมของกลูโคสภายหลังตอนกลางวัน ด้วยการควบคุมการหลั่งของฮอร์โมนที่เผาผลาญกลูโคสเพื่อทดสอบสมมติฐานนี้ ในที่สุดเราก็เสร็จสิ้นการศึกษาอุณหภูมิร่างกายโดยกระตุ้นหนูที่มีน้ำหนักปกติโดยมีปริมาณกลูโคสทางปาก DIO (2 กรัม/กก.)มีการอธิบายวิธีการโดยละเอียดในเอกสารเพิ่มเติม
เมื่อสิ้นสุดการศึกษา (วันที่ 25) หนูถูกอดอาหารเป็นเวลา 2-3 ชั่วโมง (เริ่มตั้งแต่ 06:00 น.) ให้ยาสลบด้วยไอโซฟลูเรน และเลือดออกทั้งหมดโดยการเจาะเลือดด้วยหลอดเลือดดำบริเวณเรโทรออร์บิทัลปริมาณของไขมันในพลาสมาและฮอร์โมนและไขมันในตับอธิบายไว้ในวัสดุเสริม
เพื่อตรวจสอบว่าอุณหภูมิของเปลือกทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงภายในของเนื้อเยื่อไขมันที่ส่งผลต่อการสลายไขมันหรือไม่ เนื้อเยื่อไขมันบริเวณขาหนีบและท่อน้ำอสุจิจะถูกตัดออกจากหนูโดยตรงหลังจากการตกเลือดระยะสุดท้ายเนื้อเยื่อได้รับการประมวลผลโดยใช้การทดสอบการสลายไขมันของ ex vivo ที่พัฒนาขึ้นใหม่ที่อธิบายไว้ในวิธีการเสริม
เนื้อเยื่อไขมันสีน้ำตาล (BAT) ถูกรวบรวมในวันที่สิ้นสุดการศึกษาและประมวลผลตามที่อธิบายไว้ในวิธีการเสริม
ข้อมูลแสดงเป็นค่าเฉลี่ย ± SEMกราฟถูกสร้างขึ้นใน GraphPad Prism 9 (La Jolla, CA) และกราฟิกได้รับการแก้ไขใน Adobe Illustrator (Adobe Systems Incorporated, San Jose, CA)นัยสำคัญทางสถิติได้รับการประเมินใน GraphPad Prism และทดสอบโดย paired t-test, วัดค่า ANOVA แบบทางเดียว/สองทางซ้ำๆ ตามด้วยการทดสอบการเปรียบเทียบแบบพหุคูณของ Tukey หรือ ANOVA แบบทางเดียวแบบ unpaired ตามด้วยการทดสอบการเปรียบเทียบแบบพหุคูณของ Tukey ตามความจำเป็นการกระจายข้อมูลแบบเกาส์เซียนได้รับการตรวจสอบความถูกต้องโดยการทดสอบภาวะปกติของ D'Agostino-Pearson ก่อนการทดสอบขนาดตัวอย่างระบุไว้ในส่วนที่เกี่ยวข้องของส่วน "ผลลัพธ์" รวมถึงคำอธิบายประกอบการทำซ้ำหมายถึงการวัดใดๆ ที่ทำกับสัตว์ตัวเดียวกัน (ในสัตว์ทดลอง หรือในตัวอย่างเนื้อเยื่อ)ในแง่ของความสามารถในการทำซ้ำข้อมูล ความสัมพันธ์ระหว่างค่าใช้จ่ายด้านพลังงานและอุณหภูมิเคสได้แสดงให้เห็นในการศึกษาอิสระสี่เรื่องโดยใช้หนูต่าง ๆ ที่มีการออกแบบการศึกษาที่คล้ายกัน
ระเบียบวิธีการทดลองโดยละเอียด วัสดุ และข้อมูลดิบมีให้บริการตามคำขอที่สมเหตุสมผลจากผู้เขียนหลัก Rune E. Kuhreการศึกษานี้ไม่ได้สร้างรีเอเจนต์เฉพาะใหม่ๆ สัตว์/สายพันธุ์เซลล์ดัดแปลงพันธุกรรม หรือข้อมูลการหาลำดับ
สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการออกแบบการศึกษา โปรดดูบทคัดย่อรายงานการวิจัยธรรมชาติที่เชื่อมโยงกับบทความนี้
ข้อมูลทั้งหมดในรูปแบบกราฟเลข 1-7 ถูกฝากไว้ในที่เก็บฐานข้อมูล Science หมายเลขภาคยานุวัติ: 1253.11.sciencedb.02284 หรือ https://doi.org/10.57760/sciencedb.02284ข้อมูลที่แสดงใน ESM อาจถูกส่งไปยัง Rune E Kuhre หลังจากการทดสอบที่สมเหตุสมผล
Nilsson, C. , Raun, K. , Yan, FF, Larsen, MO & Tang-Christensen, M. สัตว์ทดลองเป็นแบบจำลองตัวแทนของโรคอ้วนในมนุษย์ Nilsson, C. , Raun, K. , Yan, FF, Larsen, MO & Tang-Christensen, M. สัตว์ทดลองเป็นแบบจำลองตัวแทนของโรคอ้วนในมนุษย์นิลส์สัน เค, ราอุน เค, ยาง เอฟเอฟ, ลาร์เซ่น เอ็มโอและ Tang-Christensen M. สัตว์ทดลองเป็นแบบจำลองตัวแทนของโรคอ้วนของมนุษย์ Nilsson, C., Raun, K., Yan, FF, Larsen, MO & Tang-Christensen, M. 实验动物作为人类肥胖的替代模型 Nilsson, C., Raun, K., Yan, FF, Larsen, MO & Tang-Christensen, M. สัตว์ทดลองเพื่อเป็นแบบจำลองทดแทนมนุษย์นิลส์สัน เค, ราอุน เค, ยาง เอฟเอฟ, ลาร์เซ่น เอ็มโอและ Tang-Christensen M. สัตว์ทดลองเป็นแบบจำลองโรคอ้วนในมนุษย์เภสัชวิทยาแอคต้าอาชญากรรม 33, 173–181 (2012)
Gilpin, DA การคำนวณค่าคงที่มิเอะใหม่และการกำหนดค่าเชิงทดลองของขนาดการเผาไหม้เบิร์นส์ 22, 607–611 (1996)
Gordon, SJ ระบบควบคุมอุณหภูมิของเมาส์: ผลกระทบต่อการถ่ายโอนข้อมูลชีวการแพทย์สู่มนุษย์สรีรวิทยา.พฤติกรรม.179, 55-66 (2560).
Fischer, AW, Csikasz, RI, von Essen, G., Cannon, B. & Nedergaard, J. ไม่มีผลเป็นฉนวนของโรคอ้วน Fischer, AW, Csikasz, RI, von Essen, G., Cannon, B. & Nedergaard, J. ไม่มีผลเป็นฉนวนของโรคอ้วนFischer AW, Chikash RI, von Essen G., Cannon B. และ Nedergaard J. ไม่มีผลการแยกของโรคอ้วน Fischer, AW, Csikasz, RI, von Essen, G., Cannon, B. & Nedergaard, J. 肥胖没有绝缘作用 ฟิสเชอร์, AW, Csikasz, RI, ฟอน เอสเซ่น, จี., แคนนอน, บี. และเนเดอร์การ์ด, เจ. Fischer, AW, Csikasz, RI, von Essen, G., Cannon, B. & Nedergaard, J. Ожирение не имеет изолирующего эффекта. Fischer, AW, Csikasz, RI, von Essen, G., Cannon, B. & Nedergaard, J. Obesity ไม่มีผลในการแยกใช่.เจ. สรีรวิทยา.ต่อมไร้ท่อการเผาผลาญ311, E202–E213 (2016)
ลีพีและคณะเนื้อเยื่อไขมันสีน้ำตาลที่ปรับตามอุณหภูมิจะปรับความไวของอินซูลินโรคเบาหวาน 63, 3686–3698 (2014)
นคร เคเจ และคณะอุณหภูมิวิกฤติที่ต่ำกว่าและการสร้างความร้อนจากความเย็นมีความสัมพันธ์แบบผกผันกับน้ำหนักตัวและอัตราการเผาผลาญพื้นฐานในบุคคลที่ไม่มีไขมันและมีน้ำหนักเกินเจอย่างอบอุ่นชีววิทยา.69, 238–248 (2017)
Fischer, AW, Cannon, B. & Nedergaard, J. อุณหภูมิที่อยู่อาศัยที่เหมาะสมที่สุดสำหรับหนูเพื่อเลียนแบบสภาพแวดล้อมทางความร้อนของมนุษย์: การศึกษาเชิงทดลอง Fischer, AW, Cannon, B. & Nedergaard, J. อุณหภูมิที่อยู่อาศัยที่เหมาะสมที่สุดสำหรับหนูเพื่อเลียนแบบสภาพแวดล้อมทางความร้อนของมนุษย์: การศึกษาเชิงทดลองFischer, AW, Cannon, B. และ Nedergaard, J. อุณหภูมิโรงเรือนที่เหมาะสมที่สุดสำหรับหนูเพื่อเลียนแบบสภาพแวดล้อมทางความร้อนของมนุษย์: การศึกษาเชิงทดลอง Fischer, AW, Cannon, B. & Nedergaard, J. 小鼠模拟人类热环境的最佳住房温度：一项实验研究。 ฟิสเชอร์, AW, แคนนอน, บี. และเนเดอร์การ์ด, เจ.Fisher AW, Cannon B. และ Nedergaard J. อุณหภูมิที่อยู่อาศัยที่เหมาะสมที่สุดสำหรับหนูที่จำลองสภาพแวดล้อมทางความร้อนของมนุษย์: การศึกษาเชิงทดลองมัวร์การเผาผลาญ7, 161–170 (2018)
Keijer, J., Li, M. & Speakman, JR อะไรคืออุณหภูมิที่อยู่อาศัยที่ดีที่สุดในการแปลการทดลองของเมาส์สู่มนุษย์? Keijer, J., Li, M. & Speakman, JR อะไรคืออุณหภูมิที่อยู่อาศัยที่ดีที่สุดในการแปลการทดลองของเมาส์สู่มนุษย์?Keyer J, Lee M และ Speakman JR อุณหภูมิห้องที่ดีที่สุดในการถ่ายโอนการทดลองของเมาส์สู่มนุษย์คือเท่าไร Keijer, J., Li, M. & Speakman, JR 将小鼠实验转化为人类的最佳外壳温度是多少？ Keijer, J., Li, M. และสปีคแมน, JRKeyer J, Lee M และ Speakman JR อุณหภูมิเปลือกที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการถ่ายโอนการทดลองของเมาส์สู่มนุษย์คือเท่าใดมัวร์การเผาผลาญ25, 168–176 (2019)
Seeley, RJ & MacDougald, OA Mice เป็นแบบจำลองการทดลองสำหรับสรีรวิทยาของมนุษย์: เมื่ออุณหภูมิที่อยู่อาศัยหลายองศา Seeley, RJ & MacDougald, OA Mice เป็นแบบจำลองการทดลองสำหรับสรีรวิทยาของมนุษย์: เมื่ออุณหภูมิที่อยู่อาศัยหลายองศา Seeley, RJ & MacDougald, Oa мышикакэксперименталныемоделияизиологиичеловека: кигизиололииичелиииcome Seeley, RJ & MacDougald, OA Mice เป็นแบบจำลองการทดลองสำหรับสรีรวิทยาของมนุษย์: เมื่ออุณหภูมิในบ้านเพียงไม่กี่องศาก็สร้างความแตกต่างได้ Seeley, RJ & MacDougald, OA 当几度的住房温度很重要时。 ซีลีย์, อาร์เจ และแมคโดกัลด์, โอเอ Мыши Seeley, RJ & MacDougald, OA как экспериментальная физиологии человека: когда несколько градусов температуры в помещении тзначение. Seeley, RJ และ MacDougald, หนู OA เป็นแบบจำลองการทดลองทางสรีรวิทยาของมนุษย์: เมื่ออุณหภูมิห้องไม่กี่องศามีความสำคัญการเผาผลาญระดับชาติ3, 443–445 (2021)
Fischer, AW, Cannon, B. & Nedergaard, J. คำตอบของคำถาม “อุณหภูมิที่อยู่อาศัยที่ดีที่สุดในการแปลการทดลองของเมาส์สู่มนุษย์คือเท่าไร” Fischer, AW, Cannon, B. & Nedergaard, J. คำตอบของคำถาม “อุณหภูมิที่อยู่อาศัยที่ดีที่สุดในการแปลการทดลองของเมาส์สู่มนุษย์คือเท่าไร” Fischer, AW, Cannon, B. & Nedergaard, J. ตอบคำถาม “อุณหภูมิห้องที่ดีที่สุดในการถ่ายโอนการทดลองของเมาส์ไปยังมนุษย์คือเท่าไร” Fischer, AW, Cannon, B. & Nedergaard, J. 问题的答案“将小鼠实验转化为人类的最佳外壳温度是多少？” ฟิสเชอร์, AW, แคนนอน, บี. และเนเดอร์การ์ด, เจ.Fisher AW, Cannon B. และ Nedergaard J. ตอบคำถาม "อุณหภูมิเปลือกที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการถ่ายโอนการทดลองของเมาส์สู่มนุษย์คือเท่าไร"ใช่: เทอร์โมเป็นกลางมัวร์การเผาผลาญ26, 1-3 (2019)
เวลาโพสต์: 28 ต.ค.-2022
